برداشتی آزاد از آیات 19 تا 25 سوره معارج ¹

همانطوری که تفاوت مسجد با بقیه ‌مکان‌های روی کره خاکی از زمین تا آسمان است، مسجدی‌ها نیز با بقیه عالم خیلی فرق دارند.
وقتی شری به آدم‌های غیرمسجدی می‌رسد، جزع و فزع می‌کنند و به گریه و زاری می‌افتند و هر چه فریاد بلدند بر سر زمانه می‌کشند که چه بی‌رحمی‌ها با آنها نکرده است و چه بلاهایی که بر سر آنها نیاورده است. برعکس وقتی خیری به ایشان می‌رسد، فکر می‌کنند که همه‌اش زحمت خودشان بوده و آنقدر خسیس‌بازی در می‌آورند که نگو و نپرس. آخرش هم فکر می‌کنند که این همه نعمت به خاطر آن است که خداوند دوستشان دارد.

اما مسجدی جماعت از خودخواهی و خودپسندی به دور است. اگر شری برسد، آن را امتحان صبری می‌بیند که باید بهترین نمره را در آن بگیرد و برای برطرف شدن شر به درگاه ربوبی پناه می‌برد. اگر خیری هم به او برسد، باز هم آن را امتحانی می‌بیند که باید شکرش را به جا آورد. تفاوتش در این است که امتحان به وسیله نعمت را سخت‌تر می‌بیند و بیشتر حواسش را جمع می‌کند. یعنی نعمت را امانتی در دستانش می‌بیند که برای ماندگار کردنش باید شکر کند و انفاق!
مسجدی‌ها اهل سرمایه‌گذاری و پس‌اندازند. آنها همه اموالشان را صرف خورد و خوراک و روزمره زندگی‌شان نمی‌کنند. حتما قسمتی از آن را برای فقرا و مساکین کنار می‌گذارند. آخر باز کردن حساب در سپرده بلندمدت الهی، سود سرشاری نزدیک به هفتصد برابر اصل سرمایه‌ دارد! ² برای همین مسجدی جماعت قسمتی از درآمدش را برای پس‌انداز در این حساب کنار می‌گذارد و هر چه بتواند حسابش را بیشتر پر می‌کند. اهمیتی هم ندارد که خدا چقدر به او مکنت داده باشد، هر چه که هست به همان میزان انفاق می‌کند. ³
مسجدی‌ها دنبال بهانه می‌گردند تا انفاق کنند. حالا خدا هم لطف کرده و بهانه را به دست‌شان داده. جشن نیکوکاری در همین نزدیکی‌ست.
_________________
1. إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا إِلَّا الْمُصَلِّینَ الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ لِّلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ
2. سورە بقره، آیە 261
3. سوره طلاق، آیه 7