در فیلم‌ها، سواره‌نظام همیشه قوی‌تر از پیاده‌نظام است. شاید در جنگ‌های واقعی هم همین‌طور باشد. اصلا سواره‌ها و تیراندازها یک سر و گردن بالاترند از پیاده‌ها؛ در فیلم‌ها‍! اما این برای وقتی است که جنگ ظاهری باشد وجز چکاچک شمشیرها و تیزی تیرها، قرار نباشد چیز دیگری سرنوشت جنگ را تعیین کند. یعنی به قول پیامبر اعظم جنگ از نوع جهاد اصغر باشد. 1
اما در جهاد اکبر انگار قضیه فرق می‌کند. پیاده‌نظام یک ارزش دیگری دارد. اصلا سواره‌ها خجالت می‌کشند از پیاده‌ها. شاید به خاطر این که دشمن دیگر روبروی آدم نیست، در درون است. یعنی تو برای جنگ با خودت، و برای این که با هر گام، لگدی بزنی به نفس طغیانگرِ اماره، باید جزو پیاده‌نظام باشی. پیاده‌نظامی که می‌رود به سوی فرمانده جهاد اکبر و جهاد اصغر یعنی اباعبدالله‌الحسین!
پیاده‌روی اربعین یعنی حضور همگانی در خودسازی بزرگ به رهبری مستقیم حضرت سیدالشهدا. و این چیز کوچکی نیست. اصلا منحصر به فرد است. تاریخ و جغرافیا به یاد ندارند چنین تجربه‌ای را که ده‌ها میلیون انسان از همه جای دنیا بیایند برای جهاد اصغر. تجربه جهاد اکبر زیاد بوده ولی جهاد اصغر نه؛ آن هم تحت ولایت مستقیم امام شهید.
حالا این را مقایسه کن با پیاده‌روی‌های خانوادگی که محوراصلی‌اش خوش‌گذرانی و دور هم بودن است و محور فرعی‌اش سلامتی. نشانه‌اش هم این که اگر سلامتی مهم‌تر بود، دیگر لازم نبود «پراید» را به جایزه بگذارند. البته همین که خانواده‌ها را دور هم جمع می‌کنند، خوب است؛ اما این کجا و آن کجا؟ اصلا بی‌خیال... نباید مقایسه کرد این دو را با هم.

اگر در گذشته- در هیچ زمان و مکانی- سابقه نداشته چنین جنگ باشکوهی، اما در آینده قطعا تجربه خواهد شد. شک نباید کرد. حتی شکوه و ارزش آن چه در آینده خواهد بود، هزاران برابر بیشتر از است از آن چه که امروز هست. چرا که اگر این ‌سال‌ها عملیاتِ پیاده‌روی در ولایت امام شهید است، آن روز با حضور امام زنده زمین و زمان خواهد بود. آن روز پیاده‌روی‌ها زیر نظر حضرت ولی‌عصر است، طوری که هم او ما را می‌بیند و هم ما او را؛ ان‌شاءالله.
حالا قرار است ما از این پیاده‌روی به آن یکی برسیم. از سیدالشهداء به صاحب‌الزمان. چه باید بکنیم؟ همه راه‌ها را فهرست کن. آیا راهی داریم غیر از سنگرسازی و اعزام نیروها از سنگرها؟ پس معلوم است که در این جا وظیفه مسجدهای سراسر جهان دوچندان است.
ما باید در سنگرها چنان نیروهایی را پرورش دهیم که همه ساله اربعین، میلیون‌ها بچه‌مسجدی را به پابوسی حضرت ارباب بفرستیم تا با خود بجنگند و آماده پارکابی امام عصر شوند. طوری که اربعین هر سال، فرماندهان سنگر بایک فریاد، یاران حضرت را فراخوانند: «پیاده‌نظام؛ حمله!»
____________
1. (بحارالانوار،ج۶٧، ص۶۵، حدیث ٧