خدا رفتگان شما را بیامرزد، گذشتگان ما را هم، یادگاران انقلاب را نیز. اعجوبه‌هایی بودند این ستارگان صدر انقلاب؛ انگار از صدسال آینده‌شان خبر داشتند. مثلاً همین شهید مطهری- همو که امام را در فقدان خود سوزاند- عجیب ابتکاراتی داشت، ظواهر را می‌شکافت و تا هفتاد بطن را وارسی می‌کرد و آنگاه، سره را از ناسره بیرون می‌کشید. مثلا همین بحث انتظار؛ آن را به دو نوع «مخرب» و «سازنده» تقسیم می‌کند و هر یک را دقیقاً حلاجی می‌نماید: انتظار مخرب آن است که گوشه‌ا‌ی بنشینی و منتظر فریادرس باشی؛ و انتظار سازنده، این است که به پاخیزی و تمام مقدمات حضور و ظهور را فراهم سازی؛ شاید به تعبیر امروزی بتوان گفت که اولی منتظر «آمدن» امام زمان است و دومی منتظر «رسیدن» به او.
اما این هم کاملاً امروزی نیست، زیرا جوان آرمان‌طلب امروز را اقناع نمی‌کند. کدامیک از شما انتظار مخرب را تصور می‌کند؟ هیچ‌کس؛ حتی کودکان هم می‌دانند که این انتظار یک دروغ بزرگ است، منتظر چیز دیگری هستیم؛ «عدالت»؟! عدالت هم کافی نیست، خوب و لازم است اما کافی نیست؛ به فرض که در همه جا عدل و داد گسترش یافت، آیا دیگر ما آرام می‌شویم؟ هرگز! ما را هیچ چیز آرام نمی‌کند، انگار این دنیا برایمان تنگی می‌کند، نه این که ناشکری کنیم، نه؛ اما کوچک است دیگر! انگار که عقاب را در قفس مگس بیندازند!
ما دنبال زیبایی محضیم، لذت بی نهایت، عشق بی پایان؛ اصلاً انگار تصورش هم در این دنیا محال است. مظروفی است که در ظرف این دنیا نمی‌گنجد. لذت محض گویا جز در آغوش بی‌نهایتِ محض- یعنی خدای عزوجل- اتفاق نمی‌افتد. پس چقدر سخت است دوری او و چقدر مشتاقیم به زیارت او؛ و شاید همین جاست که غنچه انتظار می‌شکفد و گرد غم بر سینه‌ها می‌نشیند و نای و نی را به فغان می آورد: بشنو از نی چون حکایت می‌کند، از جدایی ها شکایت می‌کند...
پس اگر دوری از خدا جزء ذات این دنیاست، انتظار هم جزء لاینفکّ آن است و همین است راز انتظار که از آدم تا خاتم و بعد از ایشان را نیز مبتلا کرده، و شکوِه از آن را نمک زندگانی قرار داده؛ از گریه آدم؟ع؟ تا مناجات‌های مهدی صاحب الزمان؟عج؟.
اما خدا مهربان‌تر از آن است که بنده‌اش را دل‌خسته نگه دارد؛ او اگرچه زیبایی «الله» را در دنیا مخفی کرده است، اما از زیبایی «وجه‌الله» دریغ ننموده و آرام‌جان را به ما هدیه داده است، اگر چشمانمان را باز کنیم...
آری، انتظار نه برای عدالت و نه برای راحتی دنیاست، انتظار گرد غم روی سینه هر آزاده‌ای‌ست که غیر از خدا کسی را ندارد و غیر از خدا، کسی او را آرام نمی‌کند؛ و در دوری او «وجه‌الله» است که کمی از این بار غم را به دوش می‌کشد. انتظار زیباست همان طور که درد غم زیباست، انتظار زیباست همان طور که خدا زیباست و انتظار زیباست همان طور که وجه‌الله زیباست.
با این وجود ظهور وجه الله، پایان انتظار نیست همان طور که پایان زیبایی نیست و بل، تازه آغاز انتظار و آغاز زیبایی است چرا که تازه زیبایی‌ها شکوفا شده و عشق به آن حقیقت پاک، آغاز گردیده است.
خدایا! زیباترین ظهور را برسان تا در کنار زیباترین حضور، زیباترین انتظار را تجربه کنیم...